Çocuklar/Anneler ve Barış
Bu bir yabancılaşmadır dünya�ya ki insanlığa
Ve
Hiç bu kadar yenilmemiştir kendine
Ateşe tutsak olmuş şehirler-pencerelerinde kan
Binlerce çocuk/çocuklar ve anne- kefensiz
Mezarsız insan mecrası sokaklar ve caddeler
(dünya hiçlikten de küçükmüş meğer)
Ve yüreğimiz alın yazımıza künye
Emilirken yıllarımız kanların gölgesinde
Damarlarımızda çizdiğimiz yolda sonlanan
Mezar çığlıklarının o bildik kokusu
Dokunurken meleklerin tenine
Acıyor yıldızlar insanlık hallerimize
( hayvanlar ve savaşlar insanlardan daha büyükmüş meğerse)
Ateş-ten gömlek giydirilmiş dünya zırhlarında
Çocukların düşlerinden savrulma uçurtmalar
İlk merminin hedefinde şaşmaz mevsimler ve karavana
Ağlayacak kadın insan ıslanacak.
İnsan
Tankların ve topların gölgesinden geçip karanfiller sunarken
Tüm heybetinde açlık
İşgal edilmiş sabahlar(da) uyanacak
Önce ben öleceğim sonra sen
Ne kadar uzak ne kadar yakınız bir bilsen.
Beyni duyguların darmadağın miğfer delik
O sefil düşüncesiz- içgüdüsel komut
Tüm bataryalar şartlı rekfleks çekmekte tetiği
Rüzgarın(dan) çıkacak aklı bulutun keskinliğinde
Kaleleri var evrenin fark etmedin mi- barış
Savaşı evlatlıktan red-edemez misin?
Döllenme mevsimlerinde aşk ağlamakta!..
